Vervolg?

Kijk voortaan op:

http://ikisme.web-log.nl

Happy life

Damn... Het is echt ongelooflijk, maar ik voel me nog steeds goed. Echt bizar. Ik wacht nog steeds op de terugslag. De gevoelens van eenzaamheid, iets willen maar niet kunnen krijgen, het verlangen naar die armen om je heen, naar iemand die er voor je is. Maar nee, ik heb het nog steeds niet gehad. En dat voelt goed. Blijkbaar ben ik er dus echt klaar mee. Klaar met die zoektocht. Ik ga ook niet meer zoeken. Zoals ik vorige keer al schreef; komt het dan is het meer dan welkom. Komt het niet; nou, dan maar niet. Ik leef mijn leven en het gaat goed. Het gaat echt goed met me. Zit lekker in mijn vel. Heb genoeg om handen, maar ook de momentjes voor mezelf. Heerlijk. Hoop maar dat ik dit lang vol kan blijven houden, het voelt zo goed. Het voelt heerlijk. Het voelt vrij.
Ik heb mezelf bevrijd!

Klaar mee!

Helemaal! Totaal! Ik ben er klaar mee!
Een omslag heeft zich in mij plaatsgevonden. Maar echt, ik ben er zo ontzettend klaar mee. Ik ga niet meer op zoek naar een man. Een man in mijn leven. Natuurlijk zal het nog steeds leuk zijn om er één te hebben. Iemand die je liefde geeft, aan wie je liefde kan geven, een schouder, iemand die voor je klaar staat.... Maar nee. Het is er niet. Jammer dan. Komt het, dan is het leuk, meer dan leuk zelfs. Maar komt hij niet... Nou ja, dan niet. Ik ben het zat. Ik wil mij er niet langer druk over maken. Ik ga gewoon als vrijgezel mijn leven verder. Ik heb mij uitgeschreven bij de datingsites. Dan maar alleen zijn kmet kerst en oud&nieuw. De vragen 'waar is jouw vriend' en 'waarom heb je eigenlijk geen vent', het zien van anderen die elkaar liefhebben... Ik heb het altijd al doorstaan en ik zal het nog steeds doorstaan. Ik heb het nu eenmaal niet. Ik heb geen vriend. Ik ben alleen, ja vrijgezel ja. Altijd al geweest. En zal ook nog even zo blijven. Punt. Een hele grote punt. Ik ben alleen. En dat is prima. Jammer, maar prima. Ik ga mijn leven leven. Dan maar zonder man. Ik ben er klaar mee!

0001

Ik baal dat jij er nu niet bent.
Ik wil zo graag met je praten.
Ik weet niet wat het is, maar ik moet zoveel aan je denken. Doe ik dat mezelf aan? Maak ik mezelf weer gek? Kon ik alles maar meer naast me neerleggen en 'we zien wel'. Dat weet ik ook wel. Dat denk ik ook wel. Maar stiekem. Stiekem. Stiekem hoop ik op zoveel meer. Het slaat echt nergens op en het is nergens op gebasseerd. Ik bedoel; wat ken ik je nou? Maar toch. Maar toch.

Jij bent er niet en ik baal er van. Wat moet ik? Ik verdoe mijn tijd door te wachten op jou. Maar toch. Maar toch. Je weet niet he, want stel dat je er zo ineens wel bent. Dan heb ik je weer misgelopen.

Mis gewoon onze gesprekjes. Ons geklets over niets en over heel veel. Ik wil gewoon iemand hebben tegen wie ik aan kan lullen. Over niets maar ook over heel veel. Daar heb ik behoefte aan, dat heb ik nodig. En natuurlijk kan ik dan mijn vrienden bellen. Maar ja, die hebben zo ook hun eigen leven. Die zitten daar niet echt op te wachten. Daarbij ik wil helemaal niet met hen praten zoals ik met jou kan praten.
Met jou is alles ook nog zo spannend. Nieuw. En ik kan gewoon meer ik zijn, want je kent me verder toch niet. Je staat ver weg, maar daardoor ook weer dichtbij.

Wat moet ik nu. Voel me zo alleen. Ik hoop gewoon dat alles echt goed met je gaat. Ik wil er voor je zijn als dat niet zo is. Dit voel ik echt. Maar het slaat nergens op, ik ken je niet eens echt.

Soms baal ik er zo enorm van dat ik het mezelf zo moeilijk maakt. Ik heb mezelf verheugd op deze avond, in de hoop jou weer te spreken. Misschien dat ik daarom nog meer teleurgesteld ben. Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik het behoorlijk irritant vind.

Ik ben veel met jou bezig. Misschien wel meer dan jij met mij bezig bent. Ik wil dat je komt, niet dat je gaat. Laat me toe, laat me niet los. Alsjeblieft..........

Hebzucht?

Waarom kan ik niet gewoon blij zijn? Waarom kan ik niet gewoon tevreden zijn?

Tevreden met wie ik ben.
Tevreden met mijn leven.
Tevreden met de mensen om mij heen.

Waarom wil ik altijd meer?

Jij

Waar blijf je nou? Waar ben je? Wat doe je?

Wie ben je eigenlijk? Wie ben je echt?

Ben jij, ben jij? Bestemd voor mij?

Laat me

Laat me mijn eigen gang maar gaan...
Het werd vaker gezongen dan dat ik het voel, maar op dit moment is het gevoel zo sterk.

Laat me nu eens een keer.
Laat me eens gewoon met rust.
Ik wil al jullie zielige verhalen even niet meer horen.
Ik wil jullie even niet meer helpen.
Ik wil er even niet voor jullie zijn.

Laat me,

Ben er alsjeblieft eens voor mij....

Waardevol

Wat is het soms toch heerlijk om iets voor anderen te kunnen betekenen!

Nu werk ik in de zorg dus iets betekenen voor mensen doe ik -hopelijk-  eigenlijk sowieso wel al mijn werkdagen. Maar soms, soms zijn er van die kleine momentjes dat je weer even met de neus op de feiten wordt gedrukt. Dat je mensen soms zo blij kan maken met kleine dingen. Een lach, stralende ogen en ik smelt. Daar doe ik het voor!

Dan kan ik zelf wel moeilijk doen over mijn vrijwel levenslange singlebestaan en het niet weten wat ik wil met mijn leven. Soms weet ik echt niet waar ik moeilijk over doe. Ik heb een goed leven. Een huisje, werk, en ontzettend lieve familie en vrienden om mij heen, en bovenal ben ik gezond en mankeer ik niets.

Anderen mensen moeten door het leven met een beperking (lichamelijk, pscychisch en/of verstandelijk) of zijn -op welke manier dan ook- ziek. Ook niet het einde van de wereld. Ondanks welke beperking dan ook kan er toch kwaliteit van leven zijn. Maar dat kwaliteit van leven is zo belangrijk. En ook zo persoonlijk. Wat is kwaliteit van leven? Wanneer heeft iemand nog kwaliteit van leven? Wat is mijn kwaliteit van leven? Het geeft mij extra kwaliteit van leven dat ik iets kan betekenen voor mensen. Iets betekenen voor je medemens, al in welk klein gebaar dan ook, kan je het leven soms ineens zoveel beter doen inzien!
Ik zeur vaak, ik pieker veel, ik ben vaak verdrietig, voel me vaak alleen; maar ik kan wel iets voor anderen betekenen. En stralende ogen en een brede glimlach aan iemand bezorgen maakt mij ook enorm gelukkig!!

Wat een dag!

Ik voel me goed! Voor de verandering voel ik mij weer eens echt goed. En er is niets gebeurd, er niets voorgevallen. Ik voel me gewoon goed.
Van die jongen heb ik niets meer gehoord. Dat zal ook wel niet meer gebeuren. Natuurlijk wel jammer, maar het mag mijn goede humeur van vandaag niet verpesten.

Vandaag was ik een dagje vrij. En het was gewoon een heerlijk dagje. Een dagje voor mezelf. Lekker uitslapen, rustig opstaan, rustig aan wat boodschappen doen, rustig de was doen, rustig aan even naar de stad, rustig aan nog een stukje fietsen, rustig aan een beetje koken en nu rustig aan een beetje achter de computer zitten. Wat een leven, wat heerlijk. Even niets moeten. Even nergens over nadenken. Even niet rennen. Even niet de telefoon opnemen. Even niet een afspraak hier en een afspraak daar. Nee gewoon een dag. Een doodnormale dag. Een eigenlijk enorm saaie dag. Maar ozo heerlijk!!

Waarom?

Waarom vraagt iemand je telefoonnummer om er vervolgens helemaal niets mee te doen???

Als iemand antwoord op deze vraag weet; laat een reactie achter!

Echt, ik begrijp er helemaal niets van. Ergens afgelopen week een erg leuke avond / nacht gehad. Eens, wonder boven wonder, in de kroeg echt superleuk gekletst met een jongen. Jaja, een best leuke en zeker interessante jongen. En wat nog het leukst was, is dat het gewoon echt een leuk gesprek was. Een ouderwets heerlijk kroeggesprek. Kortom; praten over niets. Maar in dit geval ook afgewisseld met een serieuze noot. Het was leuk, gezellig, grappig........ En nog wel iets meer. Iets overkwam me wat me niet snel overkomt en wat ook lang geleden was; hij vroeg mijn nummer. Met de vraag of ik het leuk zou vinden nog eens met hem wat te gaan drinken. Dat leek me serieus echt leuk, dus ja, ik gaf mijn nummer. Later, nu achteraf, bedenk ik mij dat het misschien wel een vraag was zodat hij even kon kijken, kon checken, hoe zijn kansen lagen. Hij probeerde me ook te zoenen, waar ik later, bij het gedag zeggen ook wel even aan toegaf. Heel even hebben wij gezoend. Toen was het 'daag' en ging ik weg. Het was een spel, meer en langer wilde ik niet. Ik ging weg. Alleen. Ik met de kleine hoop dat hij me nog gaat bellen.

Maar natuurlijk doet hij dat niet. Hoe naief kan je zijn? Echt waar. Ik hoopte, maar verwachtte niet. Helaas kan ik blijven hopen, hij zal zeer waarschijnlijk toch geen contact met me opnemen. Ik kan het mezelf nu natuurlijk weer moeilijk gaan lopen maken door te bedenken waarom hij geen contact met mij wilt opnemen; wat is er mis met mij? Maar ik doe dat niet. Ik leg mij er wel weer bij neer. Maar wel met een klein beetje pijn. Het was namelijk toch wel heel leuk met hem......

En die hoop? Die blijft. Stiekem. Stiekem hoop ik op een telefoontje. Op een smsje. Ik ga verder. Ik ga me er niet druk over maken. Maar stiekem, stiekem. Stiekem hoop ik op een teken van hem.....